Fen

Fen to silny, porywisty, ciepły, suchy wiatr wiejący z gór. Znany jest od dawna w Alpach, z niemieckiego fohn. Występuje w Karpatach, Sudetach, w zachodniej części Kaukazu, w górach Azji Środkowej, w Ałtaju, na wschodnich zboczach Gór Skalistych, a także na Grenlandii i Islandii. W różnych krajach nosi nazwy lokalne np. halny w Tatrach,polak po czeskiej stronie Sudetów, lub chinook w Górach Skalistych. Warunkiem powstania tego wiatru jest różnica ciśnienia atmosferycznego po obu stronach bariery górskiej. Zmiana ta wymusza ruch powietrza. Powietrze napotykając góry unosi się, ochładzając o ok. 0,6° na 100 m wysokości. W czasie unoszenia się powietrza następuje kondensacja pary wodnej – tworzą się chmury i deszcze. Suche już powietrze przekracza barierę szczytów górskich i opada po drugiej stronie ku dolinom. Opadając, ogrzewa się, o ok. 1° na 100 m. Stąd też wiatry fenowe są suche oraz znacznie cieplejsze niż powietrze na tej samej wysokości po przeciwnej stronie gór. Im wyższa jest bariera górska, tym ta różnica może być większa. Wiatr typu fenowego po stronie układu niżowego jest ciepły, suchy, czasem bardzo porywisty i silny, a podwyższenie temperatury i spadek wilgotności powietrza, zwane ogólnie efektem fenowym odczuwane będą jeszcze na znacznych odległościach od gór, np. w Krakowie, przy wiejącym halnym. Ten typ wiatru jest dość często notowany, mniej więcej kilkadziesiąt razy w ciągu roku. W zimie powoduje gwałtowne topnienie, a nawet bezpośrednie parowanie śniegu. Latem efekt fenowy wywołuje nieraz gwałtowne wysuszenie i opad liści. Fen przynosi czasem ocieplenie rzędu 10-20°C w ciągu doby. W Polsce ten typ wiatru występuje w Karpatach i Sudetach.  W Sudetach z uwagi na mniejsze wysokości względne siła wiatru i efekt fenowy są słabsze niż np. w Tatrach. Regionalne nazwy wiatru fenowego to chinook w Górach Skalistych, halny w Tatrach, fohn w Alpach, czy zonda w Andach.